Andrzej Tomaszewski wykształcił własny syl, cechujący się niezwykle precyzyjnym, perfekcyjnym warsztatem. Styl ten można by nazwać „królestwem snów”, w których człowiek przestaje się kontrolować, a duch wyzbywa się zahamowań i przymusów. Malarstwo to wzbudza w nas poczucie niepewności każące poszukiwać prawdy poza skonwencjonalizowaną rzeczywistością. Andrzej Tomaszewski wydaje się swoim malarstwem potwierdzać konieczność poszukiwań przez sztukę modelu czysto wewnętrznego, gdyż inaczej malarstwo to przestanie być sztuką.
     W odniesieniu do twórczości Andrzeja Tomaszewskiego zaryzykował bym stwierdzenie, że zrezygnował on całkowicie z odwzorowywania natury i powołał do życia własny świat zaludniony swoistymi postaciami unoszącymi się w bliżej nieokreślonej przestrzeni. Zaskakujące deformacje tych postaci tworzą w jego dziełach atmosferę niesamowitej, soman abulicznej wizji. Odwołanie się tego artysty do modelu wewnętrznego, poszukiwanie siły napędowej twórczości w sferze podświadomości zaowocowało sztuką wzbudzającą szerokie zainteresowanie.

                                                                                                 Wiesław Garboliński